Meerdere malen in mijn leven was ik boos. Soms een beetje, soms heel erg boos.
Onder die boosheid zit vaak een lading aan verdriet.
De pestkoppen van mijn basisschool.
Regelmatig werd ik opgewacht, in elkaar getrapt na schooltijd. Waarom?
Omdat ik een dromerig, lief, gevoelig, verlegen en hoog sensitief meisje was,
wat ook nog eens scheel keek en een brilletje droeg.
Het waren vooral de eerst genoemde eigenschappen die mij tot een wellustige prooi maakten.
Hoe dat in elkaar zat, begreep ik later pas.
Wanneer ik mijn ouderlijk huis uitliep op weg naar school deed ik, zodra ik om de hoek en uit het zicht van mijn ouders was, mijn brilletje vluchtig in mijn jaszak. Om het pesten tegen te gaan.
Het veranderde niets. Helemaal niets. Helaas.
In de laatste klas van de basisschool deelde ik met veel euforie mee dat ik geopereerd zou worden aan mijn ogen.
De reactie van de allergrootste pestkoppen?
“Het verandert niets, want jij blijft toch altijd lelijk!”.
Wat is lelijk en wat is mooi, denk ik nu.
Wanneer ik terugblik op de foto’s uit die tijd, dan zie ik alleen maar een lief, mooi, schattig en verlegen meisje. Met een bril.
Op de middelbare school veranderde alles. Ineens.
Ik werd bewonderd en kinderen vochten letterlijk voor mijn vriendschap en aandacht.
Mijn gevoelswereld stond op zijn kop.
Wat een tegenstrijdigheden. Hoe was dit mogelijk?
Het werd één van mijn grootste levenslessen ooit.
Mijn relativeringsvermogen werd geactiveerd en ik kreeg er veel mensenkennis voor terug.
Ik kreeg een pubervriendje, die vreemdging bij het leven. Twee jaar waren we samen.
Iedereen leek het te weten, behalve ik. Hij en ik waren gek op elkaar. Op dat moment.
Destijds begreep ik nog niet dat zijn handelen voortkwam uit onzekerheid van zijn kant.
Het zijn een paar voorbeelden uit een langere reeks aan ervaringen en uitdagingen die in mijn leven hebben plaatsgevonden of nog plaatsvinden. Uitdagingen en confrontaties waar ieder mens mee te maken krijgt in zijn of haar dagelijks leven.
Van binnen word je (primair door verdriet) steeds woester en woester. Allerlei scenario’s, plannen en gedachten gaan er door je heen. Totdat je beseft dat wraak niet zoet, maar bitter smaakt.
Van al deze acties word je geen snars wijzer, maar juist tig keer verdrietiger als ervoor.
Deze mensen vergeven was wel het láátste waar ik aan dacht.
Maar, inmiddels heb ik het één en ander geleerd.
Vergeven is niet per se hetzelfde als iets goedmaken.
Vergeven is een cadeau aan jezelf omdat je jezelf vrij maakt van negatieve gedachten en gevoelens.
Het is een besluit om je eigen leven en mogelijkheden los te koppelen van wat iemand anders gedaan heeft.
Daarom is vergeven iets wat je zelf kunt doen.
Zelfs zonder de ander hierover in te lichten. Waarom zou je je eigen geluk opofferen ? Want wanneer jij jezelf blijft wentelen in haat en verwijten, zal degene die jou “kwaad” heeft gedaan echt niet meer of minder lijden.
Vergeven is het omarmen van het heden, waardoor je vooruit kunt kijken. Dat is de enige optie, want die kant ga je op.
Vergeving is liefde voor jezelf en het opgeven van de hoop dat het verleden anders kon zijn geweest.
Door mededogen te ervaren laat je mildheid, compassie en empathie toe in jezelf. Vergeven doe je niet omdat de ander zo goed bezig is, maar omdat jij dat bent, of wilt zijn.
Inmiddels, wanneer ik aan mijn obstakels uit het verleden denk, voel ik alleen maar oprechte liefde, voor alles en iedereen, en herinner ik vooral de mooie momenten. Want die zijn er ook. Altijd.
Ik omhels ze, wens ze het allerbeste.
Ik heb alles en iedereen vergeven.
En terwijl ik dit schrijf ontstaat er een grijns van oor tot oor.
Het voelt zo oneindig veel beter dan de vernietigingsdrang
die ik eerder heb gevoeld ♥
Met bewondering las ik over Rachel Vanderhoven. Haar dochter werd in 1996 vermoord door Dutroux. Als enige moeder van de verdwenen en vermoordde kinderen liep ze niet mee in de Witte Mars en verscheen niet in de media. Vijf jaar later citeerde ze: “Ik heb Dutroux vergeven. Ik ben blij dat ik me niet heb laten meesleuren in de collectieve stroom van woede die België sinds de Dutroux-moorden heeft overspoeld. Ik heb in die periode van verwarring en verbijstering voor de onzichtbare wereld gewerkt, terwijl andere ouders zich volledig inzetten voor de materiële wereld.''
Vergeven bleek voor haar de enige begaanbare weg. ,,Vergeven is verstrengeld met loslaten,'' legt ze uit. Niet kunnen vergeven is weggerukt worden of afgesneden zijn van je Hogere Zelf. Het betekent dat je pijn, angst en agressie vasthoudt. En dat is schadelijk voor jezelf.
Ook zag ik de mooie en indrukwekkende documentaire “The Power of the Heart”. Niets raakte me meer dan het verhaal van Immaculée Ilibagiza uit Rwanda. Als Tutsi moest ze tijdens de slachtingen van de Rwandese genocide in 1994 onderduiken.
In die periode (over)leefde ze gedurende 3 maanden met zeven andere vrouwen in een badkamer van 0,91 bij 1,20 m.
Zij heeft de moordenaar van haar broer en ouders opgezocht en vergeven.
Vergeven betekent niet dat je goedkeurt wat iemand je heeft aangedaan.
Waar het om gaat is dat je je eigen pijn loslaat. Jouw blokkades opheft.
De pijn en onrecht uit het verleden, van de last die je meedraagt.
Het is belangrijk om altijd goed te kijken naar de situatie. Echt goed te kijken, zonder te oordelen.
Er zijn namelijk weinig mensen in de wereld die écht de intentie hebben een ander pijn te doen.
Vergeven gaat over het begrijpen dat de intentie van de ander misschien niet zo verkeerd was als jij dacht. Alle oordelen over de ander gaan uiteindelijk over jouw interpretatie en zijn jouw reactie op de actie van de ander.
Als iets pijn doet, is het jouw wond die pijn doet.
Natuurlijk betekent dit niet dat je alles maar hoeft te pikken en zomaar over je eigen pijn heen moet stappen. Je mag de ander aanspreken op een actie, boos worden of verdrietig zijn. Het scheelt je alleen een hele hoop stress en ellende als je eens goed kijkt naar wat jou nou zo geraakt heeft.
Als je vergeving oefent kun je woede, depressie en stress omzetten naar hoop, rust, compassie en zelfvertrouwen.
Het klinkt makkelijker gezegd, dan gedaan. Maar wanneer je boos blijft op iemand die jou pijn heeft gedaan, kun je nooit echt verder met je leven. Accepteer wat er is gebeurd, je kunt het immers niet meer veranderen. Erken dat je daar geen controle over hebt. Waar jij wel iets aan kunt doen is jouw reactie op de situatie. Je boosheid is daarmee niet van het ene op het andere moment over. Doe het in je eigen tempo. De intentie om het los te laten is een belangrijke eerste stap.
Kun jij ook vergeven?
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi beschreven.
Heb al je blogs natuurlijk al gelezen en ze nu weer allemaal even bekeken. Ik ben trots op je hoe je ze nu hebt gepubliceerd. Heel overzichtelijk allemaal, je kunt kiezen uit wat je op dit moment nodig hebt, of wat je interesse heeft.
Liefs van mama XXX