You don't know what you've got, till it's gone."
"Don't take things for granted."
Irriteer jij je ook wel eens aan simpele, kleine dingen?
Herkenbaar. En vooral menselijk. Ook ik maak me daar debet aan.
Vaak gaat het over kleine onbenulligheden, die vanzelf weer voorbij gaan als je er geen aandacht aan geeft, zoals bladeren voorbijdrijven op een rustig stromende rivier tot ze verdwijnen aan de horizon.
Alles is in beweging, alles verandert. Steeds opnieuw.
Waarom zouden we onszelf - met dit inzicht - zo’n irritatie-gevoel “cadeau” geven en tegen de stroming van de rivier ingaan, terwijl we ook de keuze hebben om rustig mee te kabbelen?
Ik denk dat het vooral komt door de welvaart en de manier waarop mensen lijken te leven.
Stress, druk, moeten presteren, alles snel - snel – snel – en het liefst perfect moeten doen.
Laatst zat ik gezellig op de bank, bij mijn ouders. Fantastische mensen, van wie ik heel veel hou. Zo nu en dan heb ik de gewoonte om – tijdens een gesprek - met mijn handen door mijn lange haren te gaan. Loszittende haren dwarrelen hierdoor op de grond. Mijn lieve moeder reageerde enigszins geïrriteerd: “ja lekker, kan ik straks weer jouw haren van de grond oprapen!”. Hierop vroeg ik haar gekscherend: “stel dat het noodlot toeslaat, waardoor ik er ineens niet meer ben, wat denk en voel je dan als je nog een paar haren van mij op de grond vindt?”
Hetzelfde geldt voor irritatie over de vieze handjes van je peuter of kleuter op je schone raam (ondanks alle waarschuwingen), tieners met rondslingerende jassen en tassen, vuile was, overhoop gehaalde kamers en een grote mond. Je partner die het dopje niet op de tube tandpasta doet of de wc bril omhoog of juist omlaag laat staan. Het zijn maar voorbeelden.
In de vanzelfsprekendheid van het dagelijkse leven, automatische piloot, gewoontepatronen en conditionering reageer je wellicht - en zeer waarschijnlijk – geïrriteerd op deze situaties.
Tot het moment dat een dierbare wegvalt door verlies, scheiding, ruzie of iets anders.
Ineens staat alles in een ander perspectief.
Diverse interviews heb ik gelezen, verhalen gehoord, waarbij juist terugverlangt werd naar deze irritatie opwekkende onbenulligheden, als ze hun dierbare(n) nog maar bij zich hadden.
Ze zouden met alle liefde die ze in zich hadden hun troep opruimen, wasjes draaien en al het overige accepteren.
Vaak nemen we dingen als vanzelfsprekend. ”You never miss the water until it’s gone”.
Of het toiletpapier , ik noem maar een voorbeeld ;-)
Een aantal jaren heb ik in Portugal gewoond. Telkens opnieuw, als ik voor een paar dagen of weken naar Nederland kwam, was ik wederom verwonderd dat het drinkwater bij ons zomaar uit de kraan kwam. Wat een luxe! Geen gesjouw met 5 liter jerrycans. Geen water wat ineens wegvalt en dagen later pas terugkomt, terwijl je staat te douchen en je jezelf net hebt ingesmeerd met doucheschuim.
Samen met mijn – destijds – 14 jarige dochter, deden we een aantal jaar geleden vrijwilligerswerk in Ghana. We woonden bij een Ghanese familie. Geen stromend water, kippen werden naast ons geslacht. We gingen back to basic. Geen douche. Jezelf wassen deed je door een aantal emmers water te halen en een iets grotere ton daarmee te vullen. Vervolgens kon je een schepje water over je heen gooien of je hoofd in een emmer water steken als je je haar wilde wassen.
Het was een omgekeerde cultuurshock toen we weer terug in Nederland kwamen.
En toch, na het verstrijken van de tijd wordt alles weer gewoon en vanzelfsprekend.
Ook het water dat uit onze kranen komt.
Kleine kinderen hebben deze vanzelfsprekendheid nog niet. Zij verwonderen zich.
Zouden wij niet ook deze verwondering kunnen toepassen, alsof alles wat we zien, de eerste keer is? Of meer bewust zijn van wat we wel hebben?
Even bewust stilstaan als je ’s ochtends wakker wordt. Beseffen dat je leeft en een dak boven je hoofd hebt. Dat er een nieuwe dag aanbreekt met nieuwe kansen en mogelijkheden, dat je de keuze hebt elkaar lief te hebben en te genieten van alles wat deze nieuwe dag en het leven te bieden heeft.
We nemen het vaak vanzelfsprekend dat de ander er is. Dat er allerlei producten in de winkel liggen, de bakker zijn brood bakt, de zon weer opkomt en ondergaat.
We leven in een gebied waar we nauwelijks te vrezen hebben voor oorlog en natuurgeweld, we kunnen naar buiten gaan om de zonsopgang te bekijken, de maan of een mooie regenboog te bewonderen, te luisteren naar de vogels en om de wind op je lichaam of door je haren te voelen.
Zo mooi!
Zo bijzonder!
En wat een vrijheid!
Al deze dingen zijn niet vanzelfsprekend voor alle mensen op aarde.
Elke seconde dat je leeft is een geschenk. De dankbaarheid waarmee je in je hart kan rondlopen over de meest simpele dingen maakt zelfs de meest zware omstandigheden draagbaar.
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we bewuster leven, bij al deze dingen stilstaan en ze koesteren, terwijl het er nog is.
Dus in het hier en in het nu.
Wanneer jij je bewust bent van je omgeving, je medemens, de mensen om je heen die je lief zijn en hen die jou lief hebben, kun je alleen maar een heel warm gevoel hebben. De waarden inzien van situaties, vriendschappen en ook van de kleine dingen. Door bewust te zijn kun je steeds opnieuw genieten en is niets meer gewoon of vanzelfsprekend.
Leun eens achterover. Kijk om je heen. Even landen. Bewust zijn en voelen hoe fijn het is dat je leeft!
Kijk eens naar de tulpen die groeien en bloeien, in plaats van er langs te rennen.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi stuk heb je geschreven ❤.
Groetjes Erica